🖤🖤 ჩემი ქალიშვილის საქორწილო კაბა შავი იყო… და ეს ყველაზე ცუდიც არ იყო.
პირველი, რაც ქლოეს ნიშნობის შემდეგ დაგეგმა, ეს იყო მისი საქორწილო კაბა. ბავშვობიდან ოცნებობდა განსაკუთრებულ, მხოლოდ მისთვის შექმნილ კაბაზე. ბუნებრივია, მე მორჩათა ლაურა — ერთგული მეგობარი და ყველაზე ნიჭიერი მკერავია, რომლითაც ვიცი.
ლაურა თვეების განმავლობაში ბოლომდე იყო ჩართული. ქსოვილების შერჩევა, მაქმანის დეტალები, პარიკი… ყველაფერი იდეალთან მიახლოვებული იყო. რამდენიმე დღით ადრე საოცარ კაბას დავხედე და ვიფიქრე: აი ესაა — ჩემი ქალიშვილის ოცნება.
მერე დადგა დიდი დღე.
ლაურა დიდი თეთრი ყუთით შემოვიდა. გავხსენი… და გული გამიჩერდა.
კაბა შავი იყო.
მე: „ლაურა… ეს რა არის?!“
მან მშვიდად შემომხედა, ხელი ჩამჭიდა და მითხრა:
„მენდობი.“
შემდეგ დაამატა:
„სჯობს, დაჯდე.“
გავიყინე — ჩემს თავში მხოლოდ ერთი შეძახილი ჩამესმა: ხუმრობაა? დადგმული სცენაა?
მუსიკა გაისმა.
როცა ქლოე გამოჩნდა…
დარბაზში სიჩუმე ჩამოვარდა.
ამ მომენტში ყველაფერი ნათელი გახდა.
⬇️⬇️⬇️
(სრულად — პირველ კომენტარში)
შავი კაბა სიმბოლოს უფრო წარმოადგენდა. ნამდვილი ტრაგედია სხვა რამეზე იყო.
როცა ქლოე გამომავალ გზაზე მიდიოდა, მის სხეულზე ის ელფანტსისფერი კაბა კიარ ასხდა, რომელზეც ჩვენ მთელი კვირა ვიმუშავეთ. არა. მას მელნისფერი შავი კაბა ეცვა — რაც გულის მომტყუნებლად მტკენდა.
მახსოვს ზარი — ის აღტაცებით ჭყეპდა:
— „დედა, საქორწილო თხოვა!“
არ გამიკვირდა — თომა მისი ცხოვრებაში ექვსი წელია იყო და ისინი ისე კი იყვნენ, თითქოს ბედმა გააერთიანა… ასე მეგონა.
მაშინვე ქორწილი ჩვენი ფიქრების ერთპიროვნულ თემად იქცა. პირველი ნაბიჯი, რა თქმა უნდა, იყო — კაბა.
ქლოეს უნდოდა მისთვის შესაფერისი კაბა.
— „ის სამეფო იქნება, ნახავ,“ თქვა ლაურამ, ჩვენი ჯადოსნურმა მეანმა.
თვეების მონდომებული მუშაობა, ნაჭრების რედაქტირება, კრეატიული ცვლილებები… და მოგვემწა შედევრი — კრემისფერი სატინი, ნაზ ნაქარგები, პარიკის იდეალური ვარდნა.
ან ასე მეგონა.
ღამისშივე ქორწილის
ვნახე, რომ თომა სხვა ადამიანად იყო. ბუნებით წყნარი და კეთილი, plötzlich ნერვიულობდა, თითქოს სადღაც სხვაგან იყო.
— „არაფერი ხომ არ არის?“ მივმართე.
მხრები აიჩეჩა, გავრცელებული ღიმილით:
— „უბრალოდ ნერვიულობა.“
შევეცადე, საკუთარი თავი გამეწყალებინა — ქორწილი ხომ ემოციური ზღაპარია… ხომ?
მაგრამ შინაგანი ხმა არ მასვენებდა.
დღეს დილით
სახლში იყო საამბიო შრიალი. სიცილი, მაკიაჟი, შამპანიური…
შემდეგ ლაურამ სავსე თეთრი ყუთი შემოიტანა.
— „დროა“, თქვა ღიმილით.
მე ვეღარ მოვითმინე — ავაღე.
და ყველაფერი დაინგრა.
კაბა შავი იყო. ღრმა შავი, მოულოდნელად, გაუგებრად.
ხელი მეგრძო ვაგრძნობინა:
— „ლაურა, შეცდომაა, ხომ?“
მან უბრალოდ დამიჭირა ხელი:
— „ცოტა მომალოდინე — მალე გაიგებ.“
ქლოესთან მივტრიალდი — ტირილით სავსე თვალებით:
— „რას ნიშნავს ეს?“
მან ჩუმად მიპასუხა:
— „მე უნდა გავაკეთო, დედა.“
ცერემონიაზე
დარბაზი მშვენიერი იყო. სტუმრები ბედნიერად ჩურჩულებდნენ:
— „გოგო საოცრად გამოჩნდება.“
— „გავიგე — თომა რეპეტიციაზე ტიროდა.“
მე ისე განწირული დავჯექი.
მუსიკა შეიცვალა.
ქლოე შევიდა — შავი კაბით.
დარბაზში სულ სიწყნარე ჩამოვარდა.
— „ეს არის მისი ნამდვილი კაბა?“ — ანიშნა სტუმრებმა.
თომა გაშეშებული იყო — სახე პირუტყვივით სქელი ფერით დაფარული.
და მაშინ მივხვდი.
თანდაბრუნებული მოგონება
რამდენიმე წლის წინ მე და ქლოე ვუყურეთ ერთ ძველ ფილმს, სადაც ქალის საცოლე შეყვარებული უღალატებდა და შავ კაბაში სასპირალო მიდიოდა — არა „დიახ“-ისთვის, არამედ ილუზიის დასამარხად.
მე ვფიქრობდი, მან დავიწყე.
მაგრამ, არა — ის არასდროს დამავიწყდა.
და იმ დღეს ის სცენა წააწყდა.
თომა უხერხულად ცდილობდა გაეღიმა:
— „ეს… ეს ვინმემ იცის ხუმრობა იყო?“
ქლოე კარით ხმით, სიგრილეში უპასუხა:
— „იწყობთ.“
ცერემონიადის წამყვანმა ააწყო სიტყვა შეპარულად.
თომა ხელები ჩოგებით დაიჭირა:
— „ქლოე, შენ ჩემი სიყვარული ხარ, ჩემი მეორე ნახევარი — ველოდი ამ ფარავს მთელი ჩემცოდით…“
მაშინ მან შეაჩერა:
— „ეს კაბა იძახს — ეს არის დასასრული. იმ ოცნებისა, იმ რწმენის დასასრული. რადგან ნამდვილმა სიყვარულმა არ ღალატობს, არა ქორწილის წინ სამი დღით.“
დარბაზში ყველანაირმა ხმამ აუფრიალა:
— „გუშინ ღამით ღალატობდა?“
თომას გული წამოხტა:
— „ქლოე, არა…“
— „მიყვარდა, მჯეროდა შენ… და უცბად — გავიგე ყველაფერი.“
— „ეს არ არის რაც ფიქრობ, მე…“
— „შეტყობინებები, ზარები—ქორწილამდე სამი დღით.“
მე მისი ხელი ვიჭირე — დანაოგრებული:
— „რატომ არ მითხარი?“
— „იმიტომ, რომ ვიცოდი — რას იტყვიდნენ. რომ უნდა მომხდარიყო. რომ ‘არაფერია’.“
რამოდენიმე სატიტმა — ამოიკითხა:
— „მაგრამ მე უკეთესს ვიმსახურებ.“
მე ჩავეხუტე — როგორც მაშინ, როცა რვა წლის იყო. ძლივს ვიერე.
— „ძლიერი ხარ. შენ მსაოფერებ.“
