😳 😳 გუშინ, როცა როგორც ყოველთვის, ჩემი სალონის დალაგებას ვამთავრებდი, ქალმა შემოაღო კარი — ცრემლებით სავსე თვალებით.
ის კანკალებდა, მისი გაწითლებული თვალები გულს მიჭრიდა. რბილი, მერყევი ხმით მითხრა:
„ჩემი შვილი რამდენიმე საათში ქორწინდება… არ მინდა, რომ ჩემი გარეგნობით შემრცხვეს. მაგრამ ჩემთან მხოლოდ თორმეტი დოლარია…“
იმ მომენტში ყელში ბურთი გამეჩხირა.
ის არ მოსულა მომსახურების საყიდლად — ის მოვიდა ღირსების ძიებაში.
მშვიდად დავსვი, წყალი შევთავაზე და დავიწყე მუშაობა.
თმა დავუბანე, მსუბუქად დავუწყე ფენის გაკეთება, ნაზი მაკიაჟი — იმდენი, რომ მოელაპარაკა სინათლე, მაგრამ არა ზედმეტად.
როცა სარკეში ჩაიხედა, თვალები კვლავ აუწყლიანდა — მაგრამ ამჯერად ეს იყო სიხარულის ცრემლები.
როცა მინდოდა, რომ თავისი თორმეტი დოლარი გადამეხადა, ნაზად უარი ვუთხარი.
უბრალოდ ვუთხარი: „დაიტოვეთ. დღეს თქვენს შვილს უჩუქეთ ლამაზი ღიმილი.“
მეორე დილით, როგორც ყოველთვის, სალონში მივედი.
👉 მაგრამ მაშინ… 😳 სრულიად შოკში ჩავვარდი 😱 იმისგან, რაც ვნახე.
👉 წაიკითხე გაგრძელება პირველ კომენტარში 👇👇👇👇
დღე, როდესაც უბრალო ჟესტმა ყველაფერი შეცვალა
იმ დილით, ქალმა სალონში შემოაბიჯა.
მის თვალებში დაღლილობა და შიში იკითხებოდა. მან მერყევი ხმით მითხრა:
„მხოლოდ თორმეტი დოლარი მაქვს… მაგრამ დღეს ჩემი შვილის ქორწილია. უბრალოდ მინდა, ლამაზი ვიყო მისთვის.“
გული ჩამეკუმშა. თორმეტი დოლარი იყოს თუ არა — ამ ქალს ჰქონდა უფლება, თავი ლამაზად ეგრძნო.
გამეღიმა და ვუთხარი:
„დაჯექით, მე მოგხედავთ.“
თმა დავუბანე, ფრთხილად დავუწყე გაშრობა, ოდნავ შევუთავსე მაკიაჟი, ცოტა სუნამოც… და უეცრად, მისი სახე ნათელით აივსო.
სარკეში ჩაიხედა, ცრემლები თვალებში, და ისეთი გულწრფელი „გმადლობთ“ მითხრა, რომ კანკალმა ამიტანა.
როცა გადახდა მოინდომა, უარი ვუთხარი.
„არა, დაიტოვეთ ფული. დღეს ეს ჩემი საჩუქარია თქვენთვის.“
მეორე დილით, როცა სალონში შევედი, სალონის მაგიდაზე ულამაზესი ყვავილების თაიგული და ბარათი დამხვდა.
ბარათზე ეწერა:
„გმადლობთ, რომ დედაჩემი ასე ლამაზად და ბედნიერად აქციეთ ჩემი ქორწილის დღეს.
მეტი აჩუქეთ, ვიდრე ვარცხნილობა — დაუბრუნეთ ნდობა და ღიმილი.“
იმ წამს მივხვდი, რომ ჩემი საქმე უბრალოდ სამუშაო არ არის.
ეს არის გზა, ცოტათი მაინც, რომ სხვის ცხოვრებაში ბედნიერება შეიტანო.
