დღეს, როდესაც ჩემი დედა გარდაიცვალა, ჩემი ორი ძმა და მე დავიწყეთ სახლის დალაგება.
როდესაც მისი ნივთები ვალაგებდით, სამი ერთნაირი, ძველი საბანი ვიპოვეთ, ყურადღებით შემორტყმული და კარადის თავზე დადებული.
ჩემმა ძმებმა მაშინვე დაიწყეს ჩივილი: მათი აზრით, ეს ძველი ნივთები უბრალოდ უსარგებლო ნაგავი იყო, რომელიც სახლს გადავსებდა.
მაგრამ მე, ყოველგვარი მიზეზის გარეშე, გადავწყვიტე ყველა შემეთავაზებინა. ჩემი ოთხი წლის გოგო უცებ ერთ-ერთს მიუთითა და ჩურჩულით თქვა:
— მამა, შეხედე… საბანი მოძრაობს!
============
ჩემი დედა წავიდა ერთმა შემოდგომის დილას, ისე მშვიდად, როგორც ნავთის შუქის ალის ჩაქრობა.
ყველა ცხოვრების განმავლობაში დაუღალავად მუშაობდა, ნახევრად დანგრეული სახლი და დროისგან ნადგურდები ნივთები დატოვა.
მის პატარა ოთახში არაფერი ფასეული არ იყო — მხოლოდ დახეული ხის კარადა და სამი მძიმე, პატჩებით შეკეთებული საბანი, რომელიც ხელებით გაკონტროლებით იყო შემორტყმული.
ჩემი უფროსი ძმა ნიღაბშიგ ჩაიხედა:
— რატომ უნდა შევინარჩუნოთ ეს ძველი ნივთები? ჯობს გადავყაროთ!
მეორემ დაამატა:
— ზუსტად. ისინი არაფერს იწონებენ. ვისაც სურს, დაეუფლოს; მე ნაგავს არ ვატარებ.
გაგრძელებით კბილები შეკარი და მშვიდად ვუპასუხე:
— ეს ჩვენი ბავშვობის სმენაებია. თუ თქვენ არ გინდათ, მე მივიღებ.
ჩემი ძმა გაღიზიანებით აწია ხელები:
— როგორც გინდა. ნაგავი, არაფერი მეტი.
მეორე დღეს, სამი საბანი პატარა ბინაში ჩამოვიტანე.
გეგმავდა მათი გაწმენდას და დედის ხსოვნის შენახვას.
მაგრამ ერთის ჩქეფისას, მკვეთრი, მეტალური ხმა გავიგე — თითქოს მძიმე რაღაც ეცემოდა იატაკზე…
📖 ისტორიას გაგრძელება პირველ კომენტარში 👇👇👇
დღეს, როდესაც დედა წავიდა, ჩემი ძმები და მე სახლი დავალაგეთ. კარადის თავზე სამი ერთნაირი საბანი ვიპოვეთ, ყურადღებით შემორტყმული.
— ძველი ნაგავი, გრუმლა ჩემი უფროსი ძმა. — გადასაყრელია.
ვერაფერს ვთქვი. ეს საბნები ჩვენი ბავშვობის გასახსოვრებლად იყვნენ. მე გავიტანე.
სახლში, როდესაც ერთს შევეხე, მეტალური ხმა გაისმა. ძველი გასაღები დაეცა იატაკზე. ჩემი გოგო, დაინტერესებული, ჰკითხა:
— მამა, რა ხსნის ეს?
არ ვიცოდი. შემდეგ, ფენაში, ვიპოვე ფოსტიანი კონვერტი, სადაც დედამ დაწერა:
“ჩემი შვილებისთვის. როცა მე აქ აღარ ვიქნები.”
ის ახსნა:
“პირველი საბანი საიდუმლოს ფარავს: გასაღები ძველ საწყობს ხსნის. მეორე და მესამე თქვენთვის და თქვენს შვილებისთვისაა. არასდროს დაგავიწყდეთ, რომ დედის სითბო არა ნაქსოვში, არამედ სიყვარულშია.”
მეორე დღეს საწყობი გავხსენი. კარადაში ფოტოები, ნახატები, მცირე დანაზოგი და მედალი იყო: სამუშაოში სიმამაცისთვის. მან ყველაფრის შენახვა და მიცემა მოახერხა.
მეორე საბანში სამი პატარა ბავშვის წინდები ვიპოვე, თითოეულზე წერილი იყო:
“შენი პირველი ნაბიჯები, ვანია. შენი პირველი ხველა, სერგეი. შენი პირველი სიცილი, კოლია.”
გავაცნობიერე: მან არასდროს შეწყვიტა ჩვენზე სიყვარულის გამოხატვა.
ბოლოში იყო ხატი, ჯვარი და მესიჯი:
“ნებივრებედ სახლი ნუ გაგრილდეს. მინიმუმ ერთხელ წელიწადში დაბრუნდით. სიყვარული იქ ცხოვრობს, სადაც ახსოვს.”
მე დავბრუნდი. გავწმინდე, დავხსენი ფარდები, საბნები საწოლზე დავდე. ჩემი გოგო დარბოდა, იცინოდა, თითქოს ძველი სახლი ცოცხლდებოდა. და ვგრძნობდი… ცელადის სუნს.
მრიდი ხმა თითქოს ჩურჩულებდა:
— მადლობა, შვილო.
ამ დღეს გავიგე: დედის მემკვიდრეობა არა ოქროა ან კედლები, არამედ სითბო, რომელსაც გულებში ტოვებს — ცეცხლი, რომელსაც არც სიკვდილი ვერ ჩაქრობს.
