ის ჩემს გოგონას უთხრა, რომ მეურვეობა წაიღებდა: ახლახან დავკრძალე ჩემი მეუღლე
როდესაც ჩემი ქმარი გარდაიცვალა, თითქოს ჩემი მთელი სამყარო დაეცა. აღარ იყო არც ზემოთ, არც ქვემოთ. მხოლოდ სიცარიელე. და ჩემი გოგონა. ჩემი ძვირფასი პატარა ლილა. სწორედ მისთვის გავაგრძელე სუნთქვა.
შეტაკების შემდეგ დღეები ბუნდოვანია. იყვნენ დოკუმენტები, სამძიმრები, უხერხული თვალები, მძიმე სიჩუმეები. და მერე იყო სილვია. ჩემი სიძე. მან შემომთავაზა, რომ მისთანა ვიცხოვრო, „გამოჯანმრთელების დროდ“, – ამბობდა. მანაც ახლახან დაკარგა თავისი ვაჟი. შევთანხმდი. უნდა მეთქვა არა.
კრძალვის დღეს მახსოვს ლილა, ჩემი ხელის ჩაჭიდებული, თვალებში გაუგებრობა სდიოდა. „რატომ სძინავს მამა ყუთში?“ გამოვფხიზლდი. „ის არ სძინავს, საყვარელო. ის შენს გულშია, სამუდამოდ.“
ცერემონიის შემდეგ სილვია ჩვენ მოგვიხმო დიდ, ცივ სახლში. ლილასთვის ოთახი მოაწყვეს, პირდაპირ თავის ოთახთან. ჩემთვის ადგილი არ იყო. პატარა დეტალი, მაგრამ დამაფიქრა.
მინდოდა ღამით ლილა ჩემთან მეჭირა. ის ეშინოდა, ბევრს ტიროდა. სილვია მალევე ჩაერია:
— „არ უნდა იძინო მის გვერდით. უნდა ისწავლოს თავის ემოციების მართვა მარტო.“
— „ის ახლახან დაკარგა მამა. ოთხი წლისაა.“
პირველი კვირებიდან სილვია სულ უფრო მეტ ადგილს იკავებდა. ერთ დილას მითხრა, რომ მანაზონა მიიღო „ჩემს დასახმარებლად“. მე არაფერს ვთხოვდი. დაიწყო ლილას კვებისა, დროისა და ტანსაცმლის გადაწყვეტა. მე მხოლოდ აქსესუარი ვიყავი.
მერე ლილა შეიცვალა. მიშორებდა, არ უნდოდა ჩემი ხელები. ერთ საღამოს თვალებში ჩამხედა:
— „შენ არაფრისთვის არ ვარგიხარ, დედა.“
გავიყინე. ვინ უთხრა ამას? საიდან იყო ეს ფრაზა?
დავიწყე სიფრთხილე. ერთ საღამოს ლილას ოთახის კარზე ვუსმინე. რაც გავიგე, შემაშინა…
გაიგე გაგრძელება პირველი კომენტარიდან 👇👇👇 👇👇👇
როდესაც ჩემი ქმარი გარდაიცვალა, თითქოს ჩემი მთელი სამყარო დაეცა. აღარ იყო არც ზემოთ, არც ქვემოთ. მხოლოდ სიცარიელე. და ჩემი გოგონა. ჩემი ძვირფასი პატარა ლილა. სწორედ მისთვის გავაგრძელე სუნთქვა.
შეტაკების შემდეგ დღეები ბუნდოვანია. იყვნენ დოკუმენტები, სამძიმრები, უხერხული თვალები, მძიმე სიჩუმეები. და მერე იყო სილვია. ჩემი სიძე. მან შემომთავაზა, რომ მისთანა ვიცხოვრო, „გამოჯანმრთელების დროდ“, – ამბობდა. მანაც ახლახან დაკარგა თავისი ვაჟი. შევთანხმდი. უნდა მეთქვა არა.
კრძალვის დღეს მახსოვს ლილა, ჩემი ხელის ჩაჭიდებული, თვალებში გაუგებრობა სდიოდა. „რატომ სძინავს მამა ყუთში?“ გამოვფხიზლდი. „ის არ სძინავს, საყვარელო. ის შენს გულშია, სამუდამოდ.“
ცერემონიის შემდეგ სილვია ჩვენ მოგვიხმო დიდ, ცივ სახლში. ლილასთვის ოთახი მოაწყვეს, პირდაპირ თავის ოთახთან. ჩემთვის ადგილი არ იყო. პატარა დეტალი, მაგრამ დამაფიქრა.
მინდოდა ღამით ლილა ჩემთან მეჭირა. ის ეშინოდა, ბევრს ტიროდა. სილვია მალევე ჩაერია:
— „არ უნდა იძინო მის გვერდით. უნდა ისწავლოს თავის ემოციების მართვა მარტო.“
— „ის ახლახან დაკარგა მამა. ოთხი წლისაა.“
პირველი კვირებიდან სილვია სულ უფრო მეტ ადგილს იკავებდა. ერთ დილას მითხრა, რომ მანაზონა მიიღო „ჩემს დასახმარებლად“. მე არაფერს ვთხოვდი. დაიწყო ლილას კვებისა, დროისა და ტანსაცმლის გადაწყვეტა. მე მხოლოდ აქსესუარი ვიყავი.
მერე ლილა შეიცვალა. მიშორებდა, არ უნდოდა ჩემი ხელები. ერთ საღამოს თვალებში ჩამხედა:
— „შენ არაფრისთვის არ ვარგიხარ, დედა.“
გავიყინე. ვინ უთხრა ამას? საიდან იყო ეს ფრაზა?
დავიწყე სიფრთხილე. ერთ საღამოს ლილას ოთახის კარზე ვუსმინე. რაც გავიგე, შემაშინა:
— „მან არ იცის, როგორ იზრუნოს შენზე. ის არასტაბილურია.“
— „მართალია, ბებო?“
— „მალე ჩემთან დარჩები, სამუდამოდ.“
შებრუნდა. სილვია ცივი და შეურაცხმყოფელი მზერით შემომხედა.
— „არ იმსახურებ ამ ბავშვს. ის არის ის, რაც დამრჩა. და შენ სუსტია.“
გავბრუნდი ჩემი გოგონასკენ, გული დამწყდა.
— „მოდი ჩემთან, ლილა.“
ის უკან გადგა, შეშინებული.
არ მძინებია იმ ღამით. გადავათვალიერე ყველა დოკუმენტი. სილვია მეუბნებოდა, რომ სახლის ქაღალდები გაქრა. ტყუილი იყო. მულტებს ვეძებდი სარდაფში, იპოვე კონვერტი ერის ადვოკატის სახელით. და იურიდიული ხელმოწერილი ჩანაწერი.
მეორე დღეს სილვია ცივად მითხრა, რომ დაიწყო დავა მეურვეობისთვის. ის ემყარებოდა ჩემს შემოსავლის არქონას და нестაბილურ მდგომარეობას, რომ ჩემთვის ჩამოერთმია ჩემი გოგონა. სასოწარკვეთილმა დავუკავშირდი ჩემი გარდაცვლილი ქმრის ადვოკატს, რომელმაც დამირიგა დოკუმენტები, რომლებიც ადასტურებდა, რომ სახლი და ლილას მეურვეობა ეკუთვნოდა მე ერის وصოწერილის შესაბამისად.
სასამართლოში სიმართლე გამოავლინა. სილვია წააგო, და მოსამართლემ მაბრუნა სრული მეურვეობა. გასვლისას მან კიდევ მაბულინგა, მაგრამ მშვიდად ვუპასუხე: „ერის მიგვიცავდა. ყველაფერი დასრულდა.“
დღეს, მე ვიჭერ ჩემს გოგონას უფრო ძლიერად, ვიდრე ოდესმე. მე ვიბრძოლე მისთვის და ყოველთვის ვიბრძოლებ.
