ის პოლიციელის მკლავებში ჩაეძინა 😴 — მაგრამ სწორედ ეს არ იყო მიზეზი, რატომაც ხალხმა ჩურჩული დაიწყო…
ჯუნტინთის ფესტივალზე ვიყავით — ხმამაღალი მუსიკა, საჭმლის ფურგონები ყველგან, ბავშვები გარბიან და იცინიან.
ერთ წამს გადავიხადე funnel cake-ისთვის და როცა შევბრუნდი… ჩემი დისწული ზავი აღარ იყო.
ყინულივით პანიკამ დამიარა. ყველაფერი დავაგდე, დავიწყე ყვირილი, ვამოწმებდი ყველა სახეს, ყველა გასაბერ ატრაქციონს. უკვე პოლიციის გამოძახებას ვაპირებდი, როცა დავინახე…
ის იძინა. პოლიციელის მკლავებში.
ოფიცერი მშვიდად იდგა, თითქოს არაფერი მომხდარა.
გულის ფანცქალით მივუახლოვდი და მან უბრალოდ მითხრა:
„გლიდის მანქანასთან დავინახე, დაღლილი ჩანდა. არ მინდოდა მარტო დამეტოვებინა.“
გმადლობ-მეთქი, ვუთხარი, ზავი ხელში ავიყვანე და წასვლას ვაპირებდი.
მაგრამ მაშინვე ვიგრძენი მზერები. ჩურჩული. ზოგს ტელეფონი ეჭირა.
ზოგი იღიმოდა… მაგრამ ყველა — არა. ერთმა ქალმა ახლომახლო თქვა:
„ლეგა გაუმართლა.“
იმ წამს ვერ მივხვდი… და მერე გამიელვა აზრმა.
საქმე არ იყო იმაში, რომ ზავი პოლიციელის მკლავებში იძინა —
მნიშვნელოვანი იყო, ვინ ეჭირა ის.
და როგორ შეიძლებოდა ეს ყველაფერი სხვაგვარად დამთავრებულიყო, რომ მცირედით განსხვავებულიყო გარემო.
მაშინვე გამიჩნდა კითხვა, რომელიც დღემდე არ მასვენებს:
იქნებოდა კი ზავი უსაფრთხოდ, რომ არ ყოფილიყო ასეთი პატარა, ასეთი დაღლილი და უდანაშაულო შესახედაობით?
⬇️⬇️⬇️
ფესტივალზე ყველაფერი სიხარულით იყო სავსე: მუსიკა, საჭმელები, გარშემო მორბენალი ბავშვები და ხალხი, რომელიც დღეს ზეიმობდა.
მხოლოდ ერთი წამით გადავიხედე, რომ გადამეხადა, და როცა ისევ შებრუნდი — ზავი აღარ ჩანდა.
პანიკამ დამეუფლა. დავიწყე ძებნა, ვეძახდი, ყველა კუთხეში ვიყურებოდი. უკვე პოლიციის ნომერს ვკრეფდი, როცა ის ვიპოვე — მშვიდად ეძინა პოლიციელის მკლავებში.
ოფიცერი მშვიდად იდგა ხალხისგან მოშორებით. მან თავი დამიქნია და მითხრა, რომ ზავი გლიდის მანქანასთან დაიკარგა და მალევე დაღლილობისგან ჩაეძინა.
„არ მინდოდა მარტო დამეტოვებინა“ — მითხრა.
დავუჯერე. ზავი ხელში ავიყვანე და ვცადე დავმშვიდებულიყავი.
მაგრამ ხალხის მზერამ არ მომცა საშუალება. ზოგი იღიმოდა, მაგრამ უფრო მეტი — უბრალოდ უყურებდა. ტელეფონებით, ჩურჩულით.
ერთი ქალბატონი შორიახლოს ჩუმად თქვა:
„ყველას არ შეხვდებოდა ასეთი მოპყრობა.“
მაშინ გავაცნობიერე —
არაფერი იყო იმაში უცნაური, რომ ბავშვი იძინა.
უცნაური იყო, ვისთან იძინა.
და რა მოხდებოდა, რომ კიდევ ერთი დეტალი სხვაგვარად ყოფილიყო?
მას შემდეგ მახსენდება:
რა მოხდებოდა, ზავი რომ დიდი ყოფილიყო?
ან რომ არ ჩანდა ასეთი უწყინარი და დაღლილი?
იქნებოდა კი იგივე სითბო და დაცულობა მის მიმართ?
ეს კითხვები არ მასვენებს. ყოველი სცენის ახლებური წარმოდგენა მაწუხებს:
ზავი, რომელიც იღიმის და პოლიციელის ნიშნზე თითს ადებს…
ან ზავი, რომელიც ხელებს იქნევს, და ეს უბრალო ჟესტი შეიძლება არასწორად გაიგონ.
ამ ისტორიას ჩემს დას — ზავის დედას — მოვუყევი.
მანაც იგრძნო იმ მომენტის სირთულე და შეუმჩნეველი დაძაბულობა.
ჩვენ გადავწყვიტეთ, არ დავდუმებულიყავით.
ჩვენ გავაზიარეთ ეს ამბავი — ზუსტი დეტალებით, მადლიერებით პოლიციელის კეთილშობილებისთვის, მაგრამ იმ უხერხულობითაც, რაც შემორჩა.
და ამბავი ვირუსივით გავრცელდა.
ათასობით კომენტარი: მხარდაჭერა, გაუგებრობა, ბრაზი.
ზოგი ამბობდა, „საჭიროდ პრობლემებს ეძებთ.“
მაგრამ ბევრი იზიარებდა მსგავს გამოცდილებას, სადაც ფერი ცვლიდა სიტუაციის განვითარებას.
ერთმა კომენტარმა გაგვაოცა — თავად ოფიცერ დეივისმა დაწერა.
მადლობა გადაგვიხადა, რომ მისი ქმედება გავაცნობეთ ხალხს, და თქვა, რომ იგრძნობა ჩვენი შიში.
ისიც ფიქრობდა, რომ ეს ისტორია გაგვიხსენებს, რამდენი გზა გვაქვს კიდევ გასავლელი.
მალევე ადგილობრივმა პოლიციამ დაგვიკავშირდა.
მათ სურდათ ჩვენი ისტორიის გამოყენება დიალოგის დასაწყებად ქვეცნობიერ წინასწარგანწყობებსა და საზოგადოებასთან ურთიერთობებზე.
მოგვიწვიეს ღია შეხვედრაზე.
დაძაბული იყო. ჩვენი შფოთვის, შვილის დაკარგვის, შეშფოთების და კითხვების გაზიარება —
იქნებოდა კი ყველაფერი ასე, სხვა რამ რომ განსხვავებულად განვითარებულიყო?
ოფიცერი დეივისიც იყო იქ.
მანაც ილაპარაკა — მისი სურვილი, საზოგადოებაში პოზიტიური როლი შეესრულებინა, რომ უკეთ გაეგო ერთმანეთი.
ეს საუბარი მარტივი არ იყო —
მტკივნეული ჭეშმარიტებები, დუმილი, დაძაბულობა… მაგრამ იყო ნამდვილი მოსმენა.
და იქიდან, მოულოდნელად, ახალი კავშირი შეიქმნა.
ოფიცერი დეივისი ადგილობრივ ინიციატივებში ჩაერთო — წინასწარგანწყობების ცნობადობაზე, ახალგაზრდობასა და პოლიციელებს შორის ურთიერთობაზე.
ჩვენ კი ჩვენი ხმა გავაგრძელეთ.
და ზავი?
ის ისევ მხიარული, ენერგიული ბავშვია — ვერ ხვდება იმ დღის სიღრმეს.
ერთ დღეს მოვუყვებით. ვეტყვით სიმართლეს — ოფიცრის კეთილგანწყობას, ხალხის მზერებს, დიალოგს, რომელიც ამ ამბავმა წარმოშვა.
ვეტყვით სამყაროზე — მის მშვენიერებაზე და ტკივილზეც.
და ვასწავლით, რომ იყოს ცნობიერი, არ დუმდეს, და იბრძოლოს სამართლიანობისთვის.
რადგან ამ ამბავში მთავარი გაკვეთილია:
ერთი პატარა მომენტიც კი შეიძლება გახდეს კარიბჭე გაგების, დიალოგის და, იქნებ, ცვლილებისკენ.
წინ ვერ წავალთ არასასიამოვნო სიმართლისგან გაქცევით — მხოლოდ მაშინ, როცა მას ერთად შევხვდებით.
