მე შევიცავი მოხუცი საწმენდი ქალი სუპერმარკეტში… და მეორე დღეს ჩემი სახელი სლაუდსპიკერიდან გავიგე
მახლობლად დასრულებული მქონდა 12-საათიანი ცვლა საავადმყოფოში. გადაღლილი, შევიარე სუპერმარკეტში, რომ რამე შემეჭამა, როდესაც უცებ ხმაური გავიგე — წყლის ჭყლეტის ხმა, შემდეგ კი მკაცრი, დამცინავი სიცილი.
შემდეგ მისამართის გასწვრივ წავედი და დავინახე მოხუცი ქალი გაცვეთილი უნიფორმით, მუხლებზე ეყრდნობოდა მაცივრებთან, იწმენდდა ნაპირს. მის წინ კი მაღალი ქუსლების ქალბატონი იდგა, გაბრაზებული სახით.
— „სერიოზულად? თითქმის გაფუჭე ჩემი ჩანთა!“ — იყვირა მან.
საწმენდი ქალის ხელები ირწეოდა.
— „ბოდიშით, ქალბატონო, მე არ მინდოდა…“
არ მოესწრო დამთავრება — მეორე ქალმა ფეხით გადაყარა ჭუჭყიანი წყლის ვედრო. წყალი ყველგან გავრცელდა.
ჩემში რაღაც გაწყდა.
— „ჰეი, თქვენ იქ!“ — დავუძახე. „ეს სრულიად არასაჭირო იყო.“
ქალი მობრუნდა და მკაცრად შემომხედა.
— „იცი, ვისთან გესაუბრები?“
— „არა,“ — ვუპასუხე მშვიდად, — „მაგრამ ვხვდები, შენი ფსიქოლოგი იცის.“
ჩვენს გარშემო ჩუმი სიცილი გაისმა. ქალი სუსტი ღრმად ამოისუნთქა, გაბრაზებული, სწრაფი ნაბიჯებით წავიდა, მისი ჩანთა თეძოზე ეჯახებოდა.
მოხუცი ქალბატონი თვალებში სველებით შემომხედა.
— „არ გეკადრებოდა ეს…“
— „კი, მჭირდებოდა ეს,“ — ვუთხარი, მივაწოდე ხელსახოცი.
ჩვენ ერთად მოვშუშეთ წყალი. მან ნელა ამოისუნთქა:
— „იცი, დღეს ჩემი დაბადების დღეა.“
შემდეგ, გამგზავრების დროს, მანკაცურად ვყიდე მას მუფინი და პატარა სანთელი.
ვუბრუნდი მას.
— „გილოცავ დაბადების დღეს,“ — ვუთხარი, სანთელი რომ ჩავრთე. „გააკეთე სურვილი სანამ ისევ დაგვღრიან!“
ის სიცილით ატირდა.
მეორე საღამოს, მე კვლავ იმავე სუპერმარკეტში დავბრუნდი. ვიარე ბოსტნეულის განყოფილებით, როდესაც გარცელვებადი ხმები გაისმა:
— „ყურადღება, პატივცემულო მომხმარებლებო! მედდა ემილი კლაიმბერსი, გთხოვთ, გამოცხადდეთ დირექტორის ოფისში.“
ჩემი სახელი. ჩემი სრული სახელი.
ყველა მზერა ჩემზე დაიძრა.
— „უჰო, ვინღაც გართულებაშია,“ — ჩუმად თქვა ვინმემ.
გული გაუსაძლისად მიცემდა.
მაღაზიაში გავიარე, გული ძლიერად ცემდა.
უკან, ახალგაზრდა თანამშრომელმა კარი გააღო ოფისში შესასვლელად.
— „მოგელოდებიან,“ — თქვა უბრალოდ.
👇 სრული ისტორია იხილეთ ქვემოთ, პირველ კომენტარში 👇👇👇👇
შიგნით ჰაერი სურნელოდა ლიმონსა და საწმენდ საშუალებას.
სამუშაო მაგიდის უკან იჯდა 50-წლოვანთა ასაკის მამაკაცი — ჯორჯი — და მის გვერდით რუთი.
ის მე გამიღიმა.
— „ემილი,“ — თქვა ნაზად, — „გადამღები კამერებიდან ნახეს, რაც მოხდა გუშინ.“
— „მე… მე არ ვიცოდი…“ — ვიბლატე.
— „ჯორჯი პირადად მოგ მადლობა გადაუხადოს,“ — დაამატა მან.
მან მომაწოდა კონვერტი.
— „ეს შენთვისაა. ჩვენ გვსურს დაგეხმაროთ სწავლის დასრულებაში. ეს ჩეკი ფარავს ყველა დარჩენილ კურსს. შეზღუდვების გარეშე. უბრალოდ იყავი შენი თავი.“
მე სიტყვას ვკარგავდი, შეძრწუნებული.
რუთი ჩემი ხელი ხელში აიღო, მისი მკლავი თბილი და დამამშვიდებელი იყო.
— „ხედავ, ემილი? კარგი საქმეები ყოველთვის ჩანს. შესაძლოა არა მაშინვე… მაგრამ ჩანს.“
ერთი წელი გავიდა.
ჩეკმა არა მხოლოდ ჩემი სწავლა დაფარა — მან მომცა სიმშვიდე, თვითრწმენა და სიამაყე, რომ სიკეთე ავირჩიე.
ახლა მე უფროსი მედდა ვარ.
ყოველ კვირას იმავე სუპერმარკეტში შევდივარ.
რუთი კვლავ იქ არის, თავისი ფიცარით გადააქვს, ჩუმად იღიმის ლულინას.
სიმღერა ფილებისთვის — ან იქნებ ჩემთვის — ორივესთვის.
ბიზნოს საღამოზე ვფიქრობ: ვედროს ხმა, სანთლით მუფინი და დამამშვიდებელი სიზუსტე, რომ სიკეთე ბოლოს მაინც ყოველთვის პასუხს პოულობს.
იმ დღეს ცხოვრება ჩემს ყურში ჩამჩურჩულა:
„ახლა შენზეა რიგი, რომ შენს კარს ხედავდნენ.“
