მოტოციკლეტისტმა 3 საათზე დილით ერთი ოქროსფერი რეტრივერი ნახა ხიდზე ჩამოკიდებული, ხელმოწერილი წერილით: „ვერ ვახერხებ მას მშვიდობიანი დასასრული მივცე, გთხოვთ, არ მიატოვოთ“
ქალი ძაღლი დაახლოებით რვა წლის იქნებოდა. სიმსივნე, რომელიც სუფტის ბურთის ზომის იყო, შებერავდა მის მუცელს. ძლივს სუნთქავდა.
ვიღაცამ მის გვერდით დატოვა წყლის თასი და მისი საყვარელი სათამაშო — ძველი დათუნიის ბატი, რომელიც წლების სიყვარულით იყო დახვეწილი.
მაგრამ მეორე წერილი, რომელიც მის კისერზე იყო მიკრული, შეცვლიდა ყველაფერს.
„მე გავაჩერე მოტოციკლი, რომ შევამოწმო ჯაჭვი, როცა ვიგრძენი კვნესა. მთელი ჩემი გზის განმავლობაში მსგავსი რამ არასდროს მინახავს.“
ეს მშვენიერი ძაღლი, კვდომის პირას, მიტოვებული, მაგრამ მაინც სუსტად აქეთ-იქით ქნევდა კუდს, როცა მოვედი…
მის კისერზე ორი შეტყობინება იყო.
პირველი ამბობდა ტკივილზე და შფოთზე.
მეორე განსხვავებული იყო. ბავშვის წერაა, ფანქრით რვეულზე დაწერილი.
„გთხოვთ, გადაარჩინოთ დეიზი. ის არის ყველაფერი, რაც მე დამრჩა. მამა ამბობს, რომ მას წასვლა უნდა, მაგრამ მე ვიცი, რომ ანგელოზები მოტოციკლეტებით დადიან. ვლოცულობდი, რომ თქვენ მას მოაგნებდით. მის კისერზე არის 7 დოლარი და 43 ცენტი — ჩემი ყველა ფეის ფული. არ მიატოვოთ მარტოდმარტო.“
— მედისონი, 7 წლის
მაგრამ რაც ამის შემდეგ იყო დაწერილი, სუსტი სუსტი სითხე გაგვაოგნებდა, რადგან ნამდვილ მფლობელს არ ის ჰქონდათ, ვისაც ვფიქრობდით…
(გაგრძელება კომენტარებში 👇👇👇)
მეორე წერილი განაგრძობდა, ყვებოდა ბავშვის სიყვარულსა და 7 დოლარსა და 43 ცენტზე, ფეისგან მიღებულ ყველა ფულზე.
მედისონის მამამ დაკარგა თავისი ცოლი — დეიზის ნამდვილი მფლობელი. გრძნობით მოტეხილი, ის მარტო დარჩა, დაცარიელებული, დარწმუნებული, რომ ყველა რამეში ჩავარდა, რაც უყვარდა.
ეს ჟესტი სასტიკობა არ იყო, არამედ ადამიანის ჟესტი, რომელიც უფსკრულის პირას იდგა, განადგურებული, ვერაფრით მოიქცა სხვაგვარად.
დეიზიმ სუსტად ასწია თავი, როცა მისი სახელი ჩავჩურჩულე. მისი კუდი ნაზად დაეცა მიწაზე, როგორც ბოლო ნიშანი ნდობის.
მერე შევახვიე ჩემი ჟაკეტით და მოტოციკლით წავედი უახლოესი ვეტერინარული კლინიკისკენ.
იქ პერსონალი ნაზად და ზრუნვით მოეგო. ფრთხილი ხელები, დამამშვიდებელი ხმები.
გადაიდგა ზარები, მოვიდა დახმარება, და დეიზიმ ბოლოს მიიღო მოვლა და სითბო, რისი ღირსიც იყო.
მას მიეცა დასვენება რბილ საბანზე, სითბოს გარემოცვაში, ცივი ბეტონის მაგივრად.
და მისი სუსტობაშიც კი იგრძნობოდა, რომ ის მიხვდა: ბოლოს უსაფრთხოდ იყო.
