მდიდარი თანაკლასელები დასცინოდნენ დამლაგებლის შვილს, ვერც კი წარმოიდგენდნენ, რომ წლის ბოლოს ბალზე ის ლიმუზინით გამოჩნდებოდა – და ყველა თვალებგაფართოებული დარჩებოდა
— „ნახეთ, აი ის დამლაგებლის გოგო!“ — იყვირა თეომ, ბოროტი სიცილი აღუწყვეტლად გაისმა.
— „სჯობს, ტუალეტების წმენდას მიხედოს, ვიდრე აქ იაროს,“ — დაამატა მეორე, სიძულვილით სავსე მზერით.
კამილმა თვალები დახარა, გული დაეწვა, ლოყები შერცხვენით აუწითლდა. ის უკვე მიეჩვია ასეთ უხილავ ჭრილობებს. მისი დედა, ქალბატონი მარტინი, დაუღალავად მუშაობდა ერთ დიდ კომპანიაში დამლაგებლად. და მაინც, კამილი სკოლაში ბრწყინავდა – მის ოცნებებს ბევრად სცილდებოდნენ იმ კედლებს, რომლებითაც მას ზღუდავდნენ.
თუმცა დამცირება ყოველდღიურობად იქცა. როგორც კი წლის ბოლო ბალი მოახლოვდა, ყველანი მხოლოდ ძვირადღირებულ კაბებსა და გრანდიოზულ გამოჩენებზე საუბრობდნენ. კამილმა კი იცოდა — მას არც კაბა ექნებოდა, არც შანსი.
იმ საღამოს, როცა მასკიდან მოდიოდა წვიმაში გაწუწული, შავი მანქანა ნელ-ნელა მიუახლოვდა.
— „დაკარგულივით გამოიყურები… დახმარება ხომ არ გინდა?“ — ჩაილაპარაკა უცხო, ნაზმა, თითქმის იდუმალმა ხმამ.
კამილს ზურგზე ცივმა ჟრუანტელმა დაუარა. ვინ შეიძლებოდა ყოფილიყო ეს მოულოდნელი შემოთავაზებით?
კითხვის გაგრძელება კომენტარში… 👇👇👇‼️‼️‼️⬇️⬇️⬇️
— „ეს ხომ ისევ ის დამლაგებლის გოგოა!“ — გაიცინა თეო მეგობრებთან ერთად.
— „სკოლაში რად უნდა, ტუალეტი გამოწმინდოს,“ — დაცინვით თქვა სხვამ.
კამილმა თავი დახარა, ლოყები აუწითლდა. მიეჩვია ტკივილის მოთმენას. მისი დედა, ქალბატონი მარტინი, შრომობდა ერთ დიდ ფირმაში, როგორც დამლაგებელი. კამილი კი საოცრად სწავლობდა და უკეთეს მომავალზე ოცნებობდა.
დამცინავი სიტყვები არ წყდებოდა. წლის ბოლოს ბალისთვის ყველა ემზადებოდა — ტანსაცმელი, ეფექტური მისვლა… კამილმა იცოდა, მას არც კაბა ჰქონდა და არც იმედები.
ერთ საღამოს, სამსახურის შემდეგ, წვიმაში ბრუნდებოდა სახლში. შავი მანქანა გაჩერდა მის გვერდით.
— „გინდა მიგიყვანო?“ — ჰკითხა თბილი ხმა.
ეს იყო ჟულიენ დელატრი — ჩუმი თანაკლასელი, იმ კომპანიის დირექტორის ვაჟი, სადაც კამილის დედა მუშაობდა.
— „არ მინდა… სველი ვარ, არ მინდა შენი მანქანის დასველება,“ — უპასუხა მორიდებით.
მან გაუღიმა:
— „დაჯექი. არაფრის მტკიცება არ გჭირდება.“
კამილმა მოიშალა ყოყმანი და ჩაჯდა. გზაში ისაუბრეს. ჟულიენმა გაიგო, როგორ უხდებოდა კამილს სწავლასა და მუშაობას შორის ბალანსის დაჭერა. გაოცებულმა მოუყვა ეს თავის მამას.
დადგა ბალის საღამო. ყველა ელოდა „ღამის დედოფლის“ გამოჩენას. შავი ლიმუზინი გაჩერდა. დარბაზი გაჩუმდა. კამილი გადავიდა მანქანიდან — ელეგანტურ კაბაში, ბრწყინვალე. მის გვერდით დედამისი — უბრალო, მაგრამ ღირსეული. მათ თან ახლდნენ ჟულიენი და მისი მამა.
თეო გაოგნებული დარჩა.
— „კამილ?“ — დაიჩურჩულა.
მან მშვიდად შეხედა:
— „შენ დასცინოდი ჩემს დედას… დღეს მისი უფროსი მახლავს.“
მისტერ დელატრი წინ წავიდა.
— „ქალბატონი მარტინი განსაკუთრებული ადამიანია. მის წყალობით ჩემი კომპანია სუფთა და მოწესრიგებულია. ის ღირსეულად იმსახურებს პატივისცემას. რაც შეეხება კამილს — ის გამძლეობის მაგალითია.“
დარბაზი ტაშის გრგვინვამ მოიცვა.
მოგვიანებით თეო მივიდა კამილთან:
— „კამილ… მაპატიე. სულელი ვიყავი. შენ საოცარი ხარ.“
მან თავაზიანად გაუღიმა:
— „ბოდიშის მოხდა საჭირო არ იყო. საკმარისი იყო პატივისცემა.“
რამდენიმე კვირის შემდეგ ქალბატონი მარტინი დააწინაურეს. კამილმა უნივერსიტეტში სწავლისთვის სტიპენდია მიიღო.
ბალი იქცა ახალი ცხოვრების დასაწყისად — არა ფულის წყალობით, არამედ ღირსებისა და დაფასების გამო.
