მერე, ასაკოვანი დედა ქუჩაში დარჩა თავისი სამი შვილის გამო — ცრემლები მოადგა, როცა შეიტყო, რომ ერთ მილიონ ევრონ სახლს აჩუქებდნენ
როუზი, 63 წლის, თითქმის არაფრით დატოვა თავისი სახლი. მისი ერთადერთი ქონება იყო გარდაცვლილი ქმრის, რეიმონდის ძველი წითელი მანქანა. მისი სამი შვილი, რომლებზეც ორ სამსახურში მუშაობით იბრძოდა ქმრის გარდაცვალების შემდეგ, მას სახლიდან გარიცხეს. ოჯახური სახლი გაყიდეს, რათა თითოეულმა თანამედროვე სახლზე შეიძინა.
სადაც წასასვლელი არ ჰქონდა, როუზი ძველ მანქანის უკანა სავარძელზე იძინებდა, შეკუმშული პატარა სივრცეში, ეძებდა მცირე კომფორტს.
— „ოჰ, რეიმონდ…“ ამოიოხრა, ფანჯრიდან ცას უყურებდა.
— „საბედნიეროდ, ამას არ ხედავ… გული გატკბებოდა. მოიცადე, რეი… მალე მოვალ, ჩემო სიყვარული.“
დღეები კვირებად იქცა. თითქმის ერთი თვე ქუჩაში.
მაგრამ როუზმა არასოდეს წუწუნა. უბედურებაშიაც კი, მისი სიკეთე და კარგი ხასიათი შეეხო მის გარშემო მყოფებს. თანდათან კეთილშობილ მეგობრებს შეიძინა იმათ შორის, ვისაც თითქმის არაფერი ჰქონდა.
გაგრძელება პირველ კომენტარში 👇👇👇
ასაკოვანი დედა, რომელსაც შვილები უღალატეს, დაიბრუნა იმედი ქალიშვილის ურყევი სიყვარულის წყალობით
როუზი, 63 წლის вдова, ჰგონდა, რომ მთელი ცხოვრების მსხვერპლის შემდეგ თავის დაბერებულ წლები სიყვარულით და მადლიერებით გარშემორტყმული გაატარებდა. მაგრამ ბედმა, სასტიკმა და მოულოდნელმა, ტკივილით სავსე სიურპრიზი მოუწყო.
რეიმონდის გარდაცვალების შემდეგ როუზი მთლიანად მიეძღვნა თავისი ოთხი შვილის აღზრდას — დონს, დავიდს, დანილს და დები. ორი სამსახური მოიკიდა, პირადი კომფორტი დათმო მათ მომავლისთვის. და ამას მიაღწია: ყველა პროფესიონალი გახდა. მაგრამ წარმატებას თან სდევდა გულგრილობა.
ღალატის დასაწყისი
ერთ დღეს, მას გაუფრთხილებლად, მისი სამი ვაჟი გაყიდა ოჯახური სახლი. ფულით თითოეულმა იყიდა თანამედროვე სახლი. დები, რომელიც სხვა ქალაქში ცხოვრობდა, პატარა თანხა მიიღო, მაგრამ სრულად გაურკვეველი ჰქონდა, რა ელოდა დედას. როუზი უბრალოდ გარიცხეს.
— „ის თვითონ გამონახავს გზას“, — თქვა დონმა სატელეფონო ზარზე.
— „დედა გონიერი ქალიაო, არ დამთავრდება რჩებით“, — იცინოდა დავიდი.
— „ეს საჭირო იყო, სხვაგვარად ვერ მიიღებდით თქვენს წილს“, — დაამატა დანილმა.
უფრო და უფრო ღარიბი, როუზი ძველ წითელ მანქანაში, რეიმონდის მანქანის უკანა სავარძელზე იძინებდა. ყოველი ღამე ცას უყურებდა და ჩურჩულებდა:
— „ოჰ, რეიმონდ… საბედნიეროდ, ამას არ ხედავ. გული გატკბებოდა.“
და მაინც, უკიდურესი გაჭირვების მიუხედავად, როუზი რჩებოდა კეთილი და გულმოწყალე. ის სხვებთან კი არაბინადრებთან ცოტას უზიარებდა, მოსატანი ღიმილი, თბილი სიტყვა და ყურადღების მიმცემი ჟესტები. მისი ფიქრები მუდამ რეიმონდზე და დებიზე ბრუნდებოდა — ერთადერთ ქალიშვილზე, რომელიც სულ უღრმეს სიყვარულს აჩვენებდა.
უცნაური დაბრუნება
ერთ დილას, ელეგანტური შავი მანქანა გაჩერდა იმ თავშესაფართან, სადაც როუზმა თავშესაფარი იპოვა. მანქანიდან ქალი ჩამოვიდა. როუზი ცრემლებით სავსე თვალებით შეხედა:
— „დები? ძვირფასო? ხომ არ მესიზმრება?“
იგი ერთმანეთს ჩაეხუტენ. დები ღამის შუა საათებში დაიბარა შეშფოთებული მეზობლისგან, რომელმაც ყველაფერი მოუთხრო: ძმების ღალატი და დედის ცხოვრება მანქანაში, დარჩენილი საჭმლით.
— „ის რაც შეგმთხვა, პატიებაღსაშვებელია, დედა. მაგრამ ახლა აქ ვარ. და გპირდები, რომ ამას აღარასოდეს განიცდიდი.“
გაბრუნება
დებიმ დედა წაიყვანა უბანში, სადაც როუზი კარგად იცნობდა. როდესაც მოვიდნენ ნაცნობ სახლის წინ, როუზმა ცრემლებით სავსე თვალებით შეჩერდა.
— „ოჰ, შვილო… რა ძნელი გულისწყრომაა, რომ გაყიდეს.“
— „ვიცი,“ – უპასუხა დებიმ ღიმილით. — „იმიტომ რომ მე ვიყიდე უკან.“
როუზი გაშეშდა. დებიმ პატარა ყუთი გაუწოდა. შიგნით კი საკეტი იყო. იგივე საკეტი, რეიმონდის ძველი საკეტის მობმული.
იგი ახსნა, რომ ყველა დანაზოგი დახარჯა სახლში შესასყიდად საიდუმლოდ, რათა ძმებს არ გაეგოთ, ვინ იყო მყიდველი.
— „ისინი გაშორდნენ შენ. ახლა იგრძნობენ, რას ნიშნავს წააგო.“
იმსახურებული დასასრული
ერთ კვირაში, დებლის ადვოკატმა დარეკა როუზს შეძრწუნებელი ამბით:
— „ქალბატონო როუზ, თქვენ ახლა ამ სახლის ერთადერთი ლეგალური მფლობელი ხართ. აღარავინ წაგართმევთ მას. ეს მშვენიერი სასახლე, ღირებულებით ერთი მილიონი ევრო, თქვენსია. სამუდამოდ.“
იმ დღეს როუზმა დიდხანს არ ეძინა. მაგრამ ამჯერად ეს არ იყო ტკივილის, არამედ სიხარულის ცრემლები.
მთელი ცხოვრება სხვებისთვის მიცემის შემდეგ, ბოლოს შეძლო თავისი ცხოვრებისთვის ცხოვრება — იმ სახლში, რომელსაც სიყვარულით ააშენებდა იმ შვილის წყალობით, რომელსაც კიდევ უფრო დიდი სიყვარულით აღზრდიდა.
დასასრული.
