ჩემმა მამინაცვალმა განაცხადა, რომ არასოდეს შეჭამდა ორჯერ ერთსა და იმავე კერძს და მოითხოვა, რომ დედაჩემი ყოველდღე ახალი მოემზადებინა — ამიტომ გადავწყვიტე, გაკვეთილი ჩამეტარებინა მისთვის
ჩემს მამინაცვალს მუდამ ისეთი მზერა ჰქონდა, თითქოს ამბობდა: „სამყარო ჩემ გარშემო უნდა ტრიალებდეს.“ ფართო მხრები, დაჭიმული ყბა და მკვეთრი ხმა — იმ ადამიანის, რომელიც დარწმუნებულია, რომ ყველასზე ჭკვიანია.
დედაჩემი მასთან ორი წლის წინ გათხოვდა და მას შემდეგ ისე ექცეოდა, თითქოს 1950-იანი წლების სარეკლამო ბარათიდან გამოსული ქალი ყოფილიყო: მისი დიასახლისი, მზარეული, თასი.
პირველ რიგში მეგონა, უბრალოდ ძველი ტიპის ადამიანი იყო, ცოტა აცდენილი თანამედროვეობას. მაგრამ მალე მივხვდი: ეს უცოდინრობა არ იყო — ეს იყო ამპარტავნება.
გადამწყვეტი მომენტი ერთ საღამოს დადგა, როცა დედაჩემმა გუშინდელი მაკარონი გააცხელა. ნაღებიანი, ნიორიანად სურნელოვანი, ისევ უგემრიელესი.
ფრთხილად დაალაგა თეფშზე, ცოტა პარმეზანიც მოაყარა და ოდნავ ახალს დაემსგავსა. მამინაცვალი დაჯდა, შეიყნოსა და შუბლი შეჭმუხნა.
– რა არის ეს?
– ალფრედოს მაკარონია, – უთხრა დედაჩემმა ნერვული ღიმილით.
– გუშინდელია?
– ჰო, მაგრამ—
დამთავრებაც ვერ მოასწრო. მან ხმაურით გადასწია თეფში. – მე ხომ გითხარი, ორჯერ ერთსა და იმავე კერძს არ ვჭამ. ქალმა ყოველდღე ახალი უნდა მოამზადოს.
სიჩუმე ჩამოვარდა, მძიმე, როგორც ფარდა. დედაჩემმა თავი დახარა, მხრები ჩამოუვარდა. ჩაილაპარაკა, რომ სხვას მოუმზადებდა. ის კი უკან გადაჯდა, კმაყოფილი, როგორც მეფე, რომელსაც დაემორჩილნენ.
გამომწვევი სიბრაზე დამეუფლა. არა იმიტომ, რომ მას ნარჩენები არ უყვარდა — ბევრს არ უყვარს — არამედ იმ ტონალობის გამო, რომლითაც ეს თქვა. ისე ესაუბრებოდა, თითქოს დედაჩემი მისი მსახური ყოფილიყო, ვალდებული ყველაფერი შეესრულებინა — მათ შორის საკუთარი ღირსების დათმობაც. მისი თვალები შევნიშნე: სველი, დამცირებული.
იმ ღამეს ვერ დავიძინე. დედაჩემი, რომელიც ადრე ენერგიული და თბილი იყო, ახლა ჩუმი, ფრთხილი გახდა, თითქოს მინის სახლში ცხოვრობდა — სადაც არაფრის შეხება არ შეიძლებოდა. ვეღარ ავიტანე.
თუ მას 1950-იანი წლების დიასახლისი უნდოდა, ვაჩვენებდი, რას ნიშნავს ეს სინამდვილეში: დაღლილობას, უაზრობას, უმადურ შრომას. ეგონა, დედაჩემს გაკვეთილს ასწავლიდა — მაგრამ გაკვეთილს მე ვასწავლიდი მას.
მეორე დილას ადრე ავდექი. დედაჩემი უკვე ამზადებდა საუზმეს, აშკარად გადაღლილი. მამინაცვალი მაგიდასთან იჯდა, ტელეფონში ჩაფლული, მოუთმენელი.
– დილა მშვიდობისა! – ძალიან მხიარულად ვუთხარი.
ის წაიბუტბუტა რაღაც.
მე კი ვუყურებდი დედაჩემს და გონებაში გეგმა მებადებოდა — ამას დრო დასჭირდებოდა, მაგრამ ღირდა.
შემდეგი დღეები ნელ-ნელა მე გადავიღე საჭმლის მომზადება. დედაჩემმა მადლიერებით მიიღო დახმარება. ვიცი საჭმლის კეთება, მაგრამ ეს მხოლოდ კვება არ იყო — ეს სტრატეგია იყო.
პირველი საღამო: შემწვარი ქათამი კარტოფილით და სტაფილოთი. არომატული, უგემრიელესი. მამინაცვალმა გულმოდგინედ მიირთვა.
– აი, ეს ნამდვილი ვახშამია!
გავუღიმე. – მიხარია, რომ მოგწონს.
მეორე საღამო: ბოსტნეულის არომატით დამზადებული ხორცის ხარშული. ისევ კმაყოფილი იყო — თქვა, რომ უკეთესია, ვიდრე წინა.
მესამე საღამო: ლაზანია — ფენებად დადებული მაკარონი, რიკოტა, ხორცის სოუსი. თეფშიც კი თითქმის yalად გაასუფთავა.
ყოველ საღამოს დიდხანს ვამზადებდი, შრომით. ის კი ყოველი ჭამისას კმაყოფილი იყო, თითქოს სამყარო მის სურვილებს ემორჩილებოდა.
მაგრამ რასაც ვერ ხვდებოდა: ყოველთვის ორმაგ პორციას ვამზადებდი. ნახევარს მაცივარში ვდებდი. კვირის ბოლოს უკვე მთელი მარაგი მქონდა.
შაბათს, „იდეალური ვახშმის“ შემდეგ, სკამზე მოვდუნდი.
– იცი, მამინაცვალო, მგონი, სამზარეულოს იდუმალებებს ვსწავლობ. მომავალ კვირასაც გავაგრძელებ.
ის კმაყოფილმა გაიღიმა: – ბოლოს და ბოლოს, ვიღაცამ პასუხისმგებლობა აიღო ამ სახლში. იქნებ ისწავლო, რას ნიშნავს ეს.
დედაჩემმა შემაშფოთა მზერით შემომხედა, მე კი თვალი ჩავუკარი.
(გაგრძელება პირველ კომენტარში 👇👇👇)
მეორე დილით გეგმა უკვე გამზადებული მქონდა. გამოვიღე წინა დღეებში მომზადებული ყველა კერძი და გადამეტებული ენთუზიაზმით წარმოვადგინე როგორც „ახალი“ და „ახლად მომზადებული“. მამინაცვალი, ჩვეულებისამებრ, შემოსუნთქა სურნელი და დაჯდა, მზად განსასჯელად.
– იცი, – ვუთხარი, როცა ორთქლიან გრატინს ვადებდი მაგიდაზე, – ყველაფერი გავაკეთე, რომ იდეალური გამოსულიყო.
დააგემოვნა, თავი კმაყოფილად დაუქნია. მაგრამ ვერ ხვდებოდა, რომ მთელი კვირის ორმაგი კერძები წინასწარ მქონდა მომზადებული. ყოველი კერძი, რომელიც მოეწონა, ორჯერ მქონდა გაკეთებული და ნახევარი შენახული. მეორე დღეს ახალი საჭმლის მაგივრად უბრალოდ მაცივრიდან ამოღებულს ვუმატებდი.
როგორც დრო გადიოდა, მისი „ახალი საკვების“ მანიამ აიძულა, ერთი და იგივე კერძი რამდენჯერმე ეჭამა — დარწმუნებული იყო, რომ ყოველთვის სხვა რამეს ჭამდა.
ჩუმად ვაკვირდებოდი მის დაბნეულ ღიმილს, როცა ამბობდა: – საოცარია, როგორი ახალია! – და მე ვიცოდი, რომ ეს ზუსტად იგივე იყო, რაც გუშინ.
ნელ-ნელა რაღაც შეიცვალა: მიხვდა, რამდენად დიდ შრომას მოითხოვს ყოველდღიური სამზარეულო, და ის კონტროლი, რომელიც ეგონა, დედაჩემზე ჰქონდა, იშლებოდა. მიხვდა — თუნდაც ხმამაღლა არ ეთქვა — რომ ყოველდღიური მომზადება უბრალოდ ახირება კი არა, შრომა, ზრუნვა და პატივისცემაა.
კვირის ბოლოს ჩუმად დაჯდა და მხოლოდ თქვა: – ჰმ… ალბათ ძალიან შევაფასე ეს ყველაფერი.
დედაჩემი, ბოლოს და ბოლოს, გათავისუფლებული ყოველდღიური წნეხისგან, მადლიერად შემომხედა. მე კი გულში გავიღიმე.
ხანდახან, საუკეთესო გაკვეთილი ის არ არის, რასაც ამბობ — არამედ ის, რასაც აგრძნობინებ.
