არავინ უნდოდა ეთამაშა გოგოსთან, რომელსაც ყავარჯნები ეჭირა — სანამ ერთ დღეს უსახლკარო შავკანიანი ბავშვი არ მოვიდა და არ აურია მათი პატარა სრულყოფილი სამყარო.
სათამაშო მოედანი ჰგავდა ბრძოლის ველს ჩურჩულებისა და დაცინვისგან, სადაც ემილი კინგსლი, თავისი ყავარჯნებით, იყო არასასურველი უცხო.
ის იდგა იქ, მოედნის კიდეზე, მისი პროთეზი ანათებდა მზის შუქში, ხოლო ფერმკრთალი ხელებით იჭერდა ვერცხლისფერ ყავარჯნებს, რომლებიც მას ამაგრებდნენ.
ბურთი მისკენ გაგორდა — წამიერი შანსი… მაგრამ სანამ ის მიაწვდებოდა, სასტიკმა ხელმა ბურთი გამოგლიჯა.
ბავშვების სიცილი გაიჭრა ჰაერში, როგორც მჭრელი დანა.
ტელეფონები აიწია ზევით — არა სიხარულის დასაფიქსირებლად, არამედ მისი დამცირების მოსაგონებლად.
ის აღარ იყო მხოლოდ უჩინარი — ახლა სამიზნედ იქცა.
მაშინ, მოულოდნელად, მოედნის პერიფერიაზე გამოჩნდა უცნობი ფიგურა — ნოა, უსახლკარო ბიჭი, შიშველი ტერფებით, გაცვეთილ ჰუდში და გახეულ ჯინსებში, გვერდით ძველი ჩანთით.
მისი მუქი თვალები ემილის დაეშვა — არა დაცინვით, არამედ ჩუმი გაგებით.
ის დაიხარა, აიღო ბურთი და ფრთხილად ჩაუდო ხელებში.
ბავშვთა ხმაური წამით შეწყდა, სიცილი გადაიქცა უხერხულ სიჩუმედ.
პირველად, ემილი აღარ იყო მარტო…
რაც შემდეგ მოხდა, შოკში ჩააგდო ყველა — და სამუდამოდ შეცვალა ემილის ბედი.
სრული ისტორია პირველ კომენტარში 👇👇👇
ისინი დაიწყეს თამაში — სროლა, დაჭერა, გადაგდება — ყოველი მოძრაობა ოდნავ აქრობდა სხვების მხრიდან მომდინარე სისასტიკეს.
ნოას შიშველი ფეხები მსუბუქად ურტყამდნენ მიწას; ყოველი პასი ემილის უფრო თავდაჯერებულს ხდიდა, უფრო ცოცხალს.
გარშემო მყოფმა ბავშვებმა ტელეფონები ჩამოსწიეს — დაბნეულები.
დაცინვა პატივისცემად იქცა.
ემილის ცისფერი თვალები მტვრევადი იმედით ბრწყინავდნენ.
მისი ყავარჯნები აღარ იყო სისუსტის ნიშანი, არამედ ძალის სიმბოლო.
ნოა იყო სიკეთის განსახიერება, რომელსაც არავინ ელოდა.
ერთად, ისინი თამაშის წესებს ცვლიდნენ.
იმ დროს შავი მანქანა გაჩერდა.
დენიელ კინგსლი, ემილის მულტიმილიონერი მამა, გადმოვიდა, მისი ლურჯი კოსტიუმი მის პირმშოს ბრწყინავად აჩენდა დიდებულებას.
მოედანი გაიყინა.
ემილი შიშობდა, რომ მამა შერცხვებოდა.
ნოამ თავი დახარა, გასაქცევად მზად იყო.
დენიელი მიუახლოვდა, ბურთი აიღო, დააკვირდა, შემდეგ კი ნოას მიაწოდა.
— აი, — თქვა მშვიდად, — ასეთი მეგობარი ეკუთვნის ჩემს შვილს.
ბავშვების ჩურჩული მიწყდა.
მამის ხელი ნოას მხარზე დაედო — არა სიბრალულით, არამედ პატივისცემით.
— შენ დაინახე მისი გამბედაობა მაშინ, როცა სხვებმა ზურგი აქციეს.
ეს გხდის ნამდვილ ადამიანად.
იმ დღეს დაცინვამ ადგილი დაუთმო აღფრთოვანებას.
ემილი უფრო მსუბუქად მიდიოდა — არა იმიტომ, რომ ყავარჯნები ნაკლებად აწვებოდა, არამედ იმიტომ, რომ საკუთარი ღირებულება ატარებდა გულში.
და ნოა, ის ბიჭი, რომელსაც არავინ ამჩნევდა, იპოვა ბევრად მეტი, ვიდრე მხოლოდ სახელი — იპოვა ადგილი.
