ბავშვი ყვიროდა, რომ დედამისი ცოცხალია – არავინ უჯერებდა სანამ ხელისუფლება არ ჩაერია
მაისის დასაწყისში ადგილობრივებმა მისი შემჩნევა დაიწყეს. ათ წლამდე ასაკის ბიჭუნა. ყოველდღე, დაუსვენებლად, ერთსა და იმავე ადგილას, ერთსა და იმავე დროს მიდიოდა. მიწაზე ჯდებოდა, საფლავის ქვაზე მიყრდნობილი, ღრუბლებისკენ მზერაგაშტერებული, და სასოწარკვეთილ შეძახილს იძახდა:
— ის ცოცხალია! გეუბნებით, აქ არ არის!
გზის მგზავრები, შეძრულნი, ხშირად ჩერდებოდნენ. ყველა ერთს ფიქრობდა: ღარიბი ბავშვი ვერ ეგუება დანაკარგს. მისი გონება უარს ამბობს დანაკარგის მიღებაზე. ოდესღაც მიხვდება, ფიქრობდნენ… რომ დედამისი ნამდვილად გარდაიცვალა.
მაგრამ დრო გადიოდა. ერთი კვირა, მერე მეორე. ბავშვი კვლავ ბრუნდებოდა. წვიმაში, თოვლში თუ სიცივეში, იმეორებდა თავის სიტყვებს, გულიდან ამოსული სიმართლესავით, რომელსაც არავინ ისმინა.
საფლავის მცველი, თავდაპირველად შემწყნარებელი, მოთმინებას კარგავს. ერთ დილას, გაცოფებული, პოლიციას ატყობინებს.
ახალგაზრდა ოფიცერი ადგილზე იგზავნება. ნელა უახლოვდება ბავშვს, თვალებში თბილი მზერით.
— გამარჯობა, — ჩუმად ამბობს.
ბიჭი შეხტა. მისი თვალები, ტირილისგან გაწითლებული და შეშუპებული, ოფიცერს მიაპყრო. ცრემლების მიუხედავად, მის მზერაში უცნაური სიცხადე ჩანდა — იშვიათი სიფხიზლე ბავშვებში.
— ბატონო… როგორ გავიგო, ჯერ კიდევ სუნთქავს თუ არა… მიწისქვეშ ვინმე? — ჩურჩულით ჰკითხა.
ოფიცერი გაშეშდა. ტანში ჟრუანტელმა დაუარა.
— ბავშვის გონებაში ასეთი კითხვები არ უნდა ჩნდებოდეს… — უთხრა დაბნეულად.
— მითხრეს, რომ საჭესთან ჩაეძინა… მაგრამ დედას არასდროს სძინავს მანქანაში. არასდროს! ყოველთვის
მეუბნებოდა, რომ ფხიზლად იყო… და მე, მე ვერც კი დავემშვიდობე…
ოფიცერმა თვალი საფლავს მიაპყრო. რაღაც დეტალმა ყურადღება მიიპყრო.
მიწა… ახალი ჩანდა. არ იყო დაჭყლეტილი.
და იქვე… ნიჩაბი.
კითხე გაგრძელება პირველ კომენტარში 👇👇👇
მაისის დასაწყისში ადგილობრივებმა მისი შემჩნევა დაიწყეს. ათ წლამდე ასაკის ბიჭუნა. ყოველდღე, დაუსვენებლად, ერთსა და იმავე ადგილას, ერთსა და იმავე დროს მიდიოდა. მიწაზე ჯდებოდა, საფლავის ქვაზე მიყრდნობილი, ღრუბლებისკენ მზერაგაშტერებული, და სასოწარკვეთილ შეძახილს იძახდა:
— ის ცოცხალია! გეუბნებით, აქ არ არის!
გზის მგზავრები, შეძრულნი, ხშირად ჩერდებოდნენ. ყველა ერთს ფიქრობდა: ღარიბი ბავშვი ვერ ეგუება დანაკარგს. მისი გონება უარს ამბობს დანაკარგის მიღებაზე. ოდესღაც მიხვდება, ფიქრობდნენ… რომ დედამისი ნამდვილად გარდაიცვალა.
მაგრამ დრო გადიოდა. ერთი კვირა, მერე მეორე. ბავშვი კვლავ ბრუნდებოდა. წვიმაში, თოვლში თუ სიცივეში, იმეორებდა თავის სიტყვებს, გულიდან ამოსული სიმართლესავით, რომელსაც არავინ ისმინა.
საფლავის მცველი, თავდაპირველად შემწყნარებელი, მოთმინებას კარგავს. ერთ დილას, გაცოფებული, პოლიციას ატყობინებს.
ახალგაზრდა ოფიცერი ადგილზე იგზავნება. ნელა უახლოვდება ბავშვს, თვალებში თბილი მზერით.
— გამარჯობა, — ჩუმად ამბობს.
ბიჭი შეხტა. მისი თვალები, ტირილისგან გაწითლებული და შეშუპებული, ოფიცერს მიაპყრო. ცრემლების მიუხედავად, მის მზერაში უცნაური სიცხადე ჩანდა — იშვიათი სიფხიზლე ბავშვებში.
— ბატონო… როგორ გავიგო, ჯერ კიდევ სუნთქავს თუ არა… მიწისქვეშ ვინმე? — ჩურჩულით ჰკითხა.
ოფიცერი გაშეშდა. ტანში ჟრუანტელმა დაუარა.
— ბავშვის გონებაში ასეთი კითხვები არ უნდა ჩნდებოდეს… — უთხრა დაბნეულად.
— მითხრეს, რომ საჭესთან ჩაეძინა… მაგრამ დედას არასდროს სძინავს მანქანაში. არასდროს! ყოველთვის მეუბნებოდა, რომ ფხიზლად იყო… და მე, მე ვერც კი დავემშვიდობე…
ოფიცერმა თვალი საფლავს მიაპყრო. რაღაც დეტალმა ყურადღება მიიპყრო.
მიწა… ახალი ჩანდა. არ იყო დაჭყლეტილი.
და იქვე… ნიჩაბი.
— ვინ გითხრა ეს ამბავი?
— ის ხალხი, ვისთანაც მუშაობდა. კაცი დიდი ოქროს ბეჭდით… და ქალი, რომელიც მაშინაც იღიმის, როცა ბრაზობს.
— მათი სახელები იცი?
ბავშვმა დაასახელა. ოფიცერმა ჩაიწერა. მის ხმაში ისეთი სიმტკიცე იყო, რომ ოფიცერმა გადაწყვიტა უფროსებისთვის ეთქვა.
გამოძიება მალევე დაიწყო. გაირკვა, რომ დედა, ანა, ფარმაცევტულ კომპანიაში მუშაობდა ბუღალტრად.
“ავარიამდე” რამდენიმე დღით ადრე, მან შეწყვიტა სამსახურში მისვლა. დამსაქმებელმა თავიდან თქვა, რომ გადაღლილი იყო, მერე კი – რომ გარდაიცვალა. ამას საწარმოს ექიმის ხელმოწერილი სიკვდილის მოწმობა ადასტურებდა.
არავის უნახავს სხეული. დაკრძალვისას კუბო დაბეჭდილი იყო. არც აუტოფსია ჩატარებულა. პოლიციამ ეგზუმაცია მოითხოვა. შედეგი: კუბო ცარიელი აღმოჩნდა.
საქმემ ეროვნული დონე შეიძინა. ჩნდებოდა ახალი დეტალები: ანა მხოლოდ რიგითი თანამშრომელი არ ყოფილა.
მას თავისი ხელმძღვანელების წინააღმდეგ მტკიცებულებები მოეპოვებინა: დოკუმენტები, ჩანაწერები, საეჭვო გადარიცხვები. აპირებდა, სამართალდამცველებისთვის გადაეცა. მაგრამ კომპანიაში ვიღაცამ გაიგო მისი განზრახვა.
მოგვიანებით გაირკვა ისიც, რასაც მისი შვილი თავადაც არ იცოდა:
ანას “ავარია” არ მოსვლია. მისი “გარდაცვალება” თავად პოლიციამ მოაწყო.
იმ დღეს, როცა მასალები გადასცა, პოლიციამ — რომელიც უკვე იძიებდა ამ კომპანიას — მიიღო გადაწყვეტილება: ანა დაეცვათ და სპეციალურ პროგრამაში შეეყვანათ.
იმისათვის, რომ კომპანიას ეჭვი არ გასჩენოდა, ორგანიზებული იქნა ყალბი სიკვდილი. კუბო თავიდანვე ცარიელი იყო.
ყველა დოკუმენტი სასამართლოში გადაეცა. ბავშვი უსაფრთხოების მიზნით არ გააფრთხილეს. მან მხოლოდ ერთი რამ იცოდა: დედამისი არ იყო მკვდარი.
და მართალი იყო.
სამი თვის შემდეგ, როცა სასამართლო დასრულდა და დამნაშავეები დააკავეს, ანა დაბრუნდა – შევიდა სახლში, სადაც ბავშვობა გაატარა.
