დედაჩემი გათხოვდა. წესით უნდა მახარებოდა, ხომ ასეა? მან სიყვარული კვლავ იპოვა, მეორე შანსი ბედნიერებისთვის… მაგრამ იყო ერთი პატარა დეტალი: მე მას არასდროს შევხვედრილვარ. არც ფოტო, არც ზარი. და წარმოიდგინე — არც კი დამპატიჟეს ქორწილში! არაფერი. სრული სიჩუმე. მაინც გადავწყვიტე მისვლა. უნდა გამეგო ყველაფერი.
დიდი დღე დადგა. ყველა იღიმოდა. დავინახე… დედაჩემი, ბრწყინვალე თეთრ კაბაში, თვალებში სიხარულის ცეცხლით. ხელები მიკანკალებდა, როცა მივუახლოვდი, გულს შემზარავად ფეთქავდა.
– ღმერთო ჩემო, მოხვედი! – წამოიძახა და ჩამეხუტა. მაგრამ იმ წამს, როცა მისი ქმრის თვალებს შევხვდი… ყველაფერი გაიყინა.
არა… არა, არა, არა. ის? ნამდვილად ის?! ამდენი ადამიანიდან… სწორედ ის უნდა ყოფილიყო?!
წაიკითხე გაგრძელება პირველ კომენტარში 👇👇👇👇👇👇
დედაჩემი ფარულად გათხოვდა. და მე ვერასდროს ვიფიქრებდი, ვისთან.
ეს იყო ჩვეულებრივი ღამე – მე კი დამახრჩო საქმის დასტებმა, რაც ჩემმა დაუნდობელმა უფროსმა დამიტოვა. სრულიად დაღლილი ვიყავი.
მერე ტელეფონი დარეკა.
სოფიო დეიდა იყო. მისი ხმა მსუბუქი და თითქმის მხიარული:
– შენი დედა ხვალ თხოვდება!
დრო გაჩერდა. დედა თხოვდებოდა… და მე არაფერი ვიცოდი? არც მოწვევა. არც ერთი სიტყვა.
დავრეკე. მან მხოლოდ მითხრა:
– მინდოდა, სწორ დროს დავლოდებოდი… და არა, მოწვეული არ ხარ. ასე სჯობს ყველასთვის.
ყველასთვის?! გული ჩამიტყდა. ასე ვერ დავამთავრებდი.
ქორწილის დღეს მაინც მივედი.
ის ულამაზესი იყო – თეთრი კაბით, რომელიც ლივლივებდა. ბრწყინვალე. თითქოს შორს მყოფი.
მაგრამ როცა მის გვერდით მდგარი მამაკაცი დავინახე… სისხლი გამეყინა.
თომა. ჩემი უფროსი.
კაცი, რომელიც ყოველდღე მაწუხებდა, არასდროს იღიმოდა, რომელიც ჩემს სამსახურს ჯოჯოხეთად აქცევდა…
ეს ის იყო. ის კაცი, ვინც დედამ აირჩია.
სახელი ხმამაღლა დავუძახე, გონების გარეშე. დარბაზში სიჩუმემ დაისადგურა.
დედამ კი მშვიდად თქვა:
– ეს შენს გადასაწყვეტი არ არის.
თომა თითქმის წავიდა. მაგრამ მე უკან გავყევი.
იქ პირველად ლაპარაკი დაიწყო. ზედმეტი სიცივის გარეშე. მითხრა, რომ არასდროს უნდოდა ჩემთვის ტკივილის მოყენება, და რომ ჩემში უფრო ბევრს ხედავდა, ვიდრე მე ვხედავდი საკუთარ თავში.
ვუთხარი, რომ მძულდა. მაგრამ არ შემეძლო მისი დადანაშაულება… თუ დედას ასახარებს.
ერთად დავბრუნდით. ცერემონია დაიწყო. თავის სიტყვაში თომამ მადლობა მითხრა. დიახ, მე.
რომ ვაიძულე, უკეთესი კაცი გამხდარიყო.
მოგვიანებით დედამ თვალებში ჩამხედა და მკითხა:
– დარწმუნებული ხარ, რომ კარგად ხარ?
თავი დავუქნიე. იმიტომ, რომ პირველად დიდი ხნის შემდეგ, დედას არ ვკარგავდი… ვპოულობდი.
და ალბათ… ეს ახალი ცხოვრება, ეს ახალი დასაწყისი, მხოლოდ მისი არ იყო. ჩემიც იყო.
