ღირსი არ ვართ, მაგრამ თითქმის მოგვიშორებია ჩვენი კეტი… 🐶💔
ჩემი ცოლი როუზი და მე ახლახან ვბრუნდებოდით სახლში ახალდაბადებულ ქალიშვილ ზოისთან ერთად. წლები ველოდით და ვოცნებობდით მის შესახებ — და აი, ის უკვე აქ იყო: პატარ-მეცო, სრულყოფილი. ჩვენი პატარა სახლი ოსტინში ერთბაშად ზღაპარში გამოგვეწვა.
მაგრამ ამ დიდ ბედნიერებას ფონი უცხადდებოდა… ჩვენი გოლდენ რეტრივერი, ბო.
დროზად ის იყო ბედნიერი, უსიტყვო და შეუდარებელი კეტი. მაგრამ ბოლო დროს მისი ქცევა მკვეთრად შეიცვალა. ის როუზს ყველგან “ჩრდილის”ავით მისდევდა, ხოლო რაცეზედ ზოი მოვიდა, არც წამით აკლდა გვერდიდან. საკვების დრო აღარ აინტერესებდა – აკრული იყო საწოლს.
პირველ ეტაპზე ეს სასიამოვნოდ მიგვაჩნდა. ვფიქრობდით, რომ ზოის მისდევდა და იცავდა. მაგრამ სიტუაცია სწრაფად გაუარესდა. დავალებულია დათხოველი, კლერი, რომ დაგვეხმარა. მაგრამ ბო არ აძლევდა მას კლერთან მიახლოების უფლებას. ყეფდა, ღრინავდა, კბილს აჩენდა.
კლერი, სულ უფრო შეშფოთებული, გზიდან გზამდე გვწერდა შეტყობინებებს. פחדი ჰქონდა. და სიმართლე რომ ვთქვათ… ჩვენც გვიჭირდა.
დავიღალეთ. დავიღალეთ. და ყველაზე რთული აღიარება? დავიწყეთ შიშის განცდა ჩვენი საკუთარ კეტის მიმართ.
მაგრამ ყველაფერი ასე არ გვინდა. ერთად მივიღეთ თავშესაფარიდან, რომ გველშიც მოგვყვებოდა. ის ჩვენი ამბის ნაწილი იყო. მაგრამ ახლა… როუზთან ერთად, უხმო საფრთხიდან განვიცდით მთელ შიშს: რა მოხდება, თუ ის სახიფათო გახდება?
ნათესაობა გულში მტკივა, მაგრამ ზოის უსაფრთხოება ყველაფერზე მაღლა დგას. და მაშინ, გასული პარასკევს როუზსა და მე გადავწყვიტეთ საღამოს სადილად წავსულიყავით — ჩვენი პირველი წუთები ერთად ზოის დაბადების შემდეგ. კლერი მზრუნველობდა ზოის. ყველაფერი თითქოს კარგად იყო… სანამ ტელეფონი არ ჩამოხვდა.
კლერი პანიკაში იყო: “ბო ცდილობდა ჩემს წინააღმდეგ შეტევას! ჭკუა დაკარგა როცა ზოი ხელში ავიღე!”
სწრაფად სახლში გავიქეცით. კლერი კანაპეზე იწვებოდა, ზოი ხელში ეკავა.
ვიცოდი, რომ ბო უცნაურად იქცეოდა… მაგრამ ეს?
აზრი მჭირდებოდა. დავიჭირე პირდაპირ საფრთხის ზონის მონიტორს და გავხსენით საუნდთ კამერის ჩანაწერი მისაღების ოთახიდან.
რას ვნახე, სისხლი გამეყინა. 👇
(მეტის წაკითხვა 1‑ელ კომენტარში) 👇👇👇
მუსალისკიდან გმირობამდე: როგორ გამოავლინა ჩვენი ყოჩაღი კეტმა რეალობა ჩვენი დათხოველ კლერზე
ყველაფერი დაიწყო იმით, რისი დროებითი “ედა” გვგონია ჩვენი ბოსთვის. როდესაც ის სასტიკად ყეფდა კლერზე — ჩვენს ახალ, ღიმილებიან და დადებით შეფასებებით აღიარებულ დათხოველზე — ჩვენ უბრალოდ მივიჩნიეთ, რომ ეს გამოძasẹა ან გადაჭარბებული დაცვის ინსტინქტი იყო. ძალიან არაფერი, გადავაფიქროთ – რადგან ადამიანი, რომელსაც ყურადღება მიაქცია.
მაგრამ მის ქცევაში სწრაფად გამოჩნდა შეპყრობილობა, თითქმის საშიშად. და გულისთვის მტკივა, რომ ახალი სიხრმე უნდა ვეძებოთ ოჯახს. ჩვენი ბავშვის უსაფრთხოება უპირველესია.
მანამდე გარკვეული საღამონი, რომ ვაჟის შეგრძნება მიმიყვანა ჩანაწერების გადამხედვით. რაც ვიპოვე, ყველაფერს შეცვალა.
ბო არ იყო აგრესიული. რაც ჰქონდა – ეს იყო ყველა მის განცდილი ღირებულება და სიმტკიცე, რომ დაგვიცვას იმ საფრთხისგან, რომელიც არ შეგვიმჩნევია.
ზოის დაბადებამ ჩვენი ცხოვრება გააყვავა ყველაზე საუკეთესო გზით. მამობა ყოველთვის მეგონა დაცდომილის როლს – მაგრამ როდესაც ზოი მოვიდა, თითოეული მისი ტირილი, ყოველი გუგრი და ლადო, მომიყვანა მასთან უფრო ახლოს, ვიდრე წარმოვიდგენდი.
და ბო, რომელიც მანამდე მშვიდი იყო, გახდა დაუღალავი მცველი. არ აშორებდა თვალს ზოის – თითქოს მისდევდა ღრმა ინსტინქტს, რომელსაც ჩვენ ვერ ვხედავდით.
კლერი, გარეგნულად, იყო სრულყოფილი: შესანიშნავი რეკომენდაციები, დამამშვიდებელი ქცევა. მაგრამ ბო არასდროს აძლევდა მას თავისუფლებას. ყეფდა, აჭრელებდა მის გზას, აშკარად ეწინააღმდეგებოდა, რომ მიახლოებოდა ჩვენს გოგონას.
და მაშინ მოვიდა იმღამი, როდესაც კლერი პანიკით დაგვირეკა. მან ილაპარაკა ბოზე, რომ – აგრესია მკვეთრი მიეცა. ჩვენ დაირბინეთ სახლისაკენ. მაგრამ შიგ გულში ვიგრძენი, რომ რაღაც მიგვანიშნებდა, რომ ყველაფერი არ იყო ასე.
ჩანაწერებს განვიხილე — და დაღმა, რაც ეკრანზე დაინახე, საშინელება იყო.
კლერი პირდაპირ ეთერში გადაიცემდა ზოის — უცნობ ადამიანებთან ინტერნეტში. მაშინ როდესაც ჩვენი პატარამ ნელ-ნელა ქროდა ლამაზად და ირგვლივ არ იყო ყურადღება, კლერი აფილტრედ ტელეფონზე და ყურადღების გარეშე ტრიალებდა ცოცხალი გადაცემა. ბო ყეფდა, ხტუნავდა, ცდილობდა ყურადღების მიქცევას. ბოლოს, უკვე ბოლო მცდელობაში, არც კი დაგვშინაღა — და იკბინა, რომ შეხედულიყო მდგომარეობას.
შემდეგ დილით დავაკონტროლეთ — დოკუმენტების ხელით წარმოჩინებით. კლერი წავიდა, სიტყვაც არ უთქვამს, არც არაფერი თქვა თავის გამართლებაზე.
მას შემდეგ, ბო ატარებს მედალს წარწერით: „ზოის მცველი“
პირდაპირ გავნადგურდით — დავივიწყეთ იმდენად, ყველა.
ახლა ვიცით აბსოლუტურად ირწმუნებით: ის არა მხოლოდ ჩვენი ერთგული კომპანიონია. ის ნამდვილად გმირია.
