სახლში მოვედი და моя ქალიშვილი ძიძასთან ერთად გამქრალა 😰 მისი AirTag‑ი აჩვენებდა, რომ ის აეროპორტში იყო ✈️
ერთი შვილის მარტოხელა დედა ვარ – ხუთი წლის ლილის. რადგან ბოლო დღეებში თავი ვერ კარგად გრძნობდა, დროებით დავქირავე ძიძა ჯესიკა – თბილი, სანდო სტუდენტი შესანიშნავი რეკომენდაციებით – რომელიც ლილის უვლიდა, სანამ მე ვმუშაობდი.
იმ პარასკევს სახლში ხმაურიან სიცილს, ტელევიზორში მულტფილმებს… რაღაცას ველოდი, მაგრამ დამხვდა მძიმე სიჩუმე.
არც ლილი, არც ჯესიკა.
პანიკით დავუარე ყველა ოთახს – არავინაა.
იდრეკილი გულით დავურეკე ჯესიკას. უპასუხოდ. მეორედ – ხმოვანი ფოსტა.
შემჩვნეული მსხვილი დეტალი: ლილის საყვარელი ვარდისფერი ზურგჩანთა აღარ იყო.
და იმ ჩანთაში… AirTag–ი.
მაკანკალე ხელით გავხსენი ტრეკერის აპი.
ლოკაცია:
– აეროპორტი.
ზურგზე გამცრა სიცივემ.
გასაღებები ავიღე და გიჟივით გავვარდი, ტელეფონი ხელში, რუკას სულ ვაახლებდი.
ლოკაცია არ იცვლებოდა – აეროპორტი.
რა ხდებოდა?
როგორც კი ჩავფრენდი, ტერმინალში გავიქეცი, სახეებს ვაკვირდებოდი და ვნახე:
იმ ვარდისფერი ჩანთა.
ლილი. ჯესიკა.
მაგრამ ისინი მარტო არ იყვნენ.
„რას აკეთებთ?!“ – შევყვირე.
👇 სრული ისტორია კომენტარებში 👇👇👇
რაც ჩვეულებრივ სამუშაო დღედ დაიწყო, ერთბაშად კოშმარად იქცა.
კარის შეღებისთანავე არაბუნებრივმა სიჩუმემ მომიცვა.
გული გამიჩერდა: ხუთი წლის ლილი და წლობით სანდო ძიძა ჯესიკა აღარ იყვნენ. არც წერილი, არც შეტყობინება – არაფერი, მხოლოდ ცარიელი ოთახები და მზარდი შიში.
მერე შევამჩნიე საშინელი დეტალი: ლილის ვარდისფერი ჩანთაც გამქრალა. პანიკა დამეუფლა, მაგრამ გამახსენდა: რამდენიმე თვის წინ დედის ინსტინქტით ჩუმად ჩავუდე AirTag–ი.
მაკანკალე თითებით გავხსენი აპი. სიგნალი აჩვენებდა… აეროპორტს. ერთი წამიც არ დავკარგე, მანქანაში ჩავხტი.
ყოველი წითელი შუქნიშანი საუკუნედ მეჩვენებოდა, ტვინში შიში და ადრენალინი მღეროდა.
აეროპორტში თავქუდმოგლეჯილი ვეძებდი. და ვნახე ისინი. ჯესიკა. ჩემი პატარა ლილი.
და მათ გვერდით – ყოფილი ქმარი დენიელი და მისი მკაცრი დედა ბრენდა. უკვე ჩასხდომაზე იყვნენ, ჩემს შვილთან ერთად, ჩემთვის სიტყვაც რომ არ ეთქვათ.
ემოციებმა ერთიანად დამახრჩო, როცა მათკენ გავიქეცი. ბრენდა, ჩვეულ მგზნებარე ტონით, დამამშვიდა: „ლილის ზღვის ჰავა სჭირდება, რომ მოიკეთოს.“
ჯესიკა გაოგნებული იდგა – გულწრფელად სჯეროდა, რომ ყველაფერს ვიცოდი და მოგვიანებით შევუერთდებოდი.
მაშინ გამიელვა სიმართლემ: ეს მოგზაურობა ზურგს უკან დაგეგმეს, ჯესიკაც მოატყუეს.
ეს უბრალო გაუგებრობა არ იყო. ეს ჩემი შვილის გატაცების მცდელობა იყო. აეროპორტის დაცვა მალე ჩაერია.
გარშემო ხალხი გაკვირვებით გაჩერდა. დენიელი უხმოდ დაიხია. ბრენდა, ფაქტების წინაშე დარჩენილი, იძულებული გახდა დათანხმებულიყო.
ლილი ძლიერად მივიხუტე, ცრემლები სიამოვნებისა და შვებისა ერთდროულად მედინდა. ჯესიკამ სირცხვილით მომხედა და გულწრფელად მომიბოდიშა.
მხოლოდ ის ვუთხარი: „მოგვიანებით ვისაუბროთ.“ – მეტს ვერ მოვაბრუნე გონება. მაგრამ ერთი რამ ცხადი იყო : მათ ეგონათ, ჩემ გარეშე შეეძლოთ ასეთი გადაწყვეტილების მიღება.
ძალიან მალე გაიგებენ, როგორ შემცდარან.
